Elbaman, stap in een nieuwe wereld
Het is nu twee dagen na de wedstrijd. Ik zit op de boot van Elba naar Piombino. Wat op zich al een kunst is.
De Italianen hebben een manier van organiseren waar je even aan moet wennen. Als dat eenmaal gelukt is kun je
om alles lachen en met ze meevoelen en gaan. In eerste instantie zou er een boot om 8 uur en 5 minuten gaan,
uiteindelijk ging deze 10 minuten eerder weg en de volgende boot zou dan twee uur later gaan. Terwijl ik terug
loop blijkt er ook een boot om 9 uur te gaan die uit dienst was genomen maar toch weer wel ging varen.
Ik zit op de boot in de cabine en laat even vallen wat er gebeurd is. Zoals een vriendin smste. Nu is nu en
straks is straks. Het klopt helemaal, maar de sfeer van gisteren en de wedstrijddag zit er nog lekker in.
De dag ervoor
Zaterdag was ik voor het eerst weer een zenuwachtig. Dit was al een tijd geleden. Kwam dit door de wedstrijd?
Ja. Wat ik meestal die is een paar coachingsoefeningen uit de kast te trekken. Helen stuurde me een sms met
een oefening erin beschreven en ik zelf heb ook nog een arsenaal aan oefeningen die helpen. Kortom. genoeg te
doen. Nee. Serieus. Een oefening helpt erg goed. Het zorgt ervoor dat mijn hoofd leeg wordt en de energie in
mijn lichaam begint te stromen. Tevens helpt het om de druk die ik zelf rationaliseer te optimaliseren. Na
een aantal oefeningen gedaan te hebben toch nog even de fiets poetsen, banden nakijken. Sleutel op alle
schroeven leggen om te chekken of alles vast zit en dan de fiets inleveren. Het mooie van deze wedstrijd is
dat het ook op zijn Italiaans gaat. Regels zijn regels, maar alleen wanneer zij er naar kijken. Laat je fiets
zien en je helm en daarna zoek je het maar uit.
Zaterdagmiddag
Ik lig op bed op mijn hotelkamer en realiseer me dat ik me niet meer zo zal gaan voelen zoals ik nu doe. Even
raast een hele carrière van 20 jaar aan mij voorbij en ik vraag me af wat er allemaal gebeurd is. Het gevoel
is goed over die periode. Maar nu? De dagen die ik hier zit, zijn met gemengde gevoelen. De verhalen van
anderen komen niet binnen, voor zover die er zijn. Ongeïnteresseerd kan ik zeggen, het boeit me niet zo. Niet
dat dit zo is, maar wel het verhaal over welke afstand en hoe goed dat wel niet was. Waarom ben ik dan hier?
Om voor mezelf het gevoel te krijgen dat ik het op een waardige manier af kan sluiten. Afsluiten is een
relatief begrip aangezien ik altijd zal blijven bewegen. Ik haal de competitie er uit! Competitie was eerst
tegen anderen en later tegen mezelf, maar waarom zou ik nog tegen mezelf moeten vechten als ik weet wie ik
ben? Het is als zwart en wit. Een dynamisch veld van basiskleuren waarbij elke kleur een eigen waarde heeft.
Ik sta in wit en zie nu ook de kleuren van de regenboog. Dat is veel diverser dan alleen wit.
Ik zie het zelf als lopen op een weg die naar iets toe leidt. Die weg heeft afslagen, grote banen, kleine
banen, gaten, hobbels en loopt door een landschap van heuvels, dalen, bergen en afdalingen. Als je goed kijkt
en je intuïtie gebruikt kun je de, voor jou juiste, weg volgen. Echter het nemen van een afslag is niet altijd
makkelijk aangezien er geen richting aan wordt gegeven door een bord. Je moet maar zien waar de weg uit
komt.
Even onderbreek ik om te kijken wat er allemaal op bed ligt aan spullen die ik morgen ga gebruiken. Badmuts,
wetsuit, zwembril, fietsschoenen, loopschoenen, pet, gels, helm. Een aantal producten zijn om mij te
beschermen, een aantal worden een verbinding om dat te doen wat bij het spel hoort en een aantal vallen onder
verzorging. Ik herken de grote diversiteit aan producten die er liggen en realiseer me dat dit niet meer is
dan een metafoor voor datgene wat ik in mijn leven doe. Beschermen, verbinden en verzorgen. Het zijn drie
woorden voor drie onderdelen die in meest simpele vorm gepresenteerd worden, maar O zo moeilijk en zwaar zijn
om uit te voeren.
Beschermen, waar bescherm ik me tegen? In eerste instantie een veilige doortocht. Wat als ik de helm niet
had gehad. Nog steeds kan ik veilig door komen? Ja hoor alleen het risico is groter. Zijn er andere manieren
om dit op te lossen? JA! Weer even teruggrijpend op mijn leven. Ik bescherm me fysiek en mentaal met een
scherm. Wat als dit scherm weg valt? Nog steeds niks. Bescherming voor? Wat nu als het wegvallen van
bescherming juist de bescherming is? Mijn geschiedenis zit in mijn rugzak en die heeft een bepaald gewicht.
De rugzak zorgt ervoor dat ik het bij me draag, dat is voor mij al genoeg.
Verbinding is een mooi woord maar kan er ook voor zorgen dat dit tevens je bescherming is die je niet wit
laten vallen. Ik denk aan een schild van een ridder die hij bij zich houdt op het moment dat hij een berg gaat
beklimmen. Hij heeft hem niet nodig maar het zit hem wel in de weg.
Doordat ik mezelf goed heb verzorgd, is dit een extra bescherming, die ervoor zorgt dat mijn verbinding met de
sport zo groot blijft. Alleen zorgt dit er ook voor dat de verbondenheid van mij zo sterk is dat ik bijna niet
meer naar mezelf kan kijken. Alles waar ‘te’ voor staat heeft een overdadige functie en zorgt voor waanzin.
Net zoals dit stukje. Ik weet dat ik zo nu en dan een filosofische inslag heb, maar dit gaat wellicht iets te
ver.
Terug naar morgen. Inmiddels ben ik een uur verder. Het schrijven dissocieert me in ieder geval over datgene
wat morgen te wachten staat. Mijn gedachten gaan nergens heen. Ik ben leeg. Voorheen had ik al 100 keer de
wedstrijd gedaan en de scenario’s bedacht die er konden komen. Dat is allemaal verleden tijd. Voor een paar
jaar gebruik ik dat al niet meer en deal met datgene wat er komen gaat op het moment dat het er is. Groot
voordeel is dat dit mij een stuk meer zekerheid geeft dat ik in eerste instantie dacht, een jaar of 7 geleden.
Ik verloor van de week mijn camera op het parcours van het fietsen. Ik heb niks gehoord of gezien. De tweede
ronde heb ik nog wel gekeken maar de camera was gevlogen. Het is mijn offer aan het eiland Elba om er iets
mooi van te maken morgen. Het is een geweldig parcours. Drie ronde door een typisch Italiaans landschap.
Dorpen zijn tegen de berg op gebouwd. De weg ligt hoog langs de kust en zo nu en dan daalt de weg naar
zeeniveau met lekker lopende bochten.
Zaterdagavond
In de avond eet ik alleen een beetje pasta met wit brood. Voor mij enerzijds een ritueel geworden voor de
zoveelste ironman en anderzijds weet ik dat wanneer ik dit doe de gehele wedstrijd kan doen zonder dat ik uit
de broek moet. Ik wilde eigenlijk om 8 uur naar bed gaan om toch een normale nachtrust te krijgen. Opstaan om
4 uur is niet mijn favoriete bezigheid. Dat is wel de enige manier om alle processen in je lichaam op orde te
krijgen wanneer de start om 7 uur is.
Ik lag in bed ,wilde het licht uit doen en van alle kanten kwam er geluid. Het hotel waar ik sliep was erg
gehorig. Ik kon letterlijk de sexuele escapades van mij buren horen. Waarschijnlijk was er ook liefde bij
aangezien ik velen malen het woord ’ amore ‘ kon opvangen. Niet alleen dat, ook kinderen met schoenen waren
duidelijk aanwezig. Ik probeerde me er niet aan te storen. Dat lukt ook, maar ik had wel in mijn achterhoofd
dat dit niet bevorderlijk was voor morgen. Na een uur besloot ik tegen mezelf te praten. “Het maakt ook niet
uit wat er gebeurd en zoals het gebeurd”. Ik kon alles om me heen loslaten. Het was ook goed. Ik kon er niks
meer aan doen. Ik weet niet meer wanneer ik in slaap viel maar werd om vier uur wakker wat uiteindelijk de
bedoeling was.
Zondag
De hoteleigenaar is een echte grote Italiaan, borst vooruit, een beetje kalend, breed serieus hoofd. Hij had
voor zijn gasten het ontbijt om 4 uur 15 gepland. Dat gaf mij nog even de tijd om voeding voor het fietsen te
maken. Het was echt schattig om te zien hoe al die Italianen aan het brullen waren in de eetzaal over datgene
wat zou gaan komen. Ik was alleen maar bezig met het eten zelf. De rest van het ritueel zal ik in het verhaal
weglaten, maar zoals de ervaren atleten weten is het vooral geënt op toiletteren.
Het mooiste moment voor de start is dat ze kleine heteluchtballonnen hebben, om op de laten. Die worden op het
strand uitgedeeld. Vorig jaar was ik met ons groepje iets te laat om er een te bemachtigen. Dit jaar liep ik
er zo tegenaan en kreeg er een. Wat een mooi moment wanneer dat ding de lucht in gaat, met mijn gedachten en
intenties. Dat was weer een meditatiemomentje. Het moment dat je de ballon niet meer ziet in combinatie met
de bijna zonsopgang maakt het moment onvergetelijk. Ik zou hier hele dagen naar kunnen kijken zonder verveeld
te raken. Wat me op dit moment doet realiseren dat ik met recht een echt natuurmens ben.
De boot die ik heb is de langzame. Dat betekent dat we onderweg nog een stop hebben en dan naar het vaste land
gaan. Het geeft niet. Ik heb nu mooi de tijd om dit verslag te typen. Ik weet het, de gedachten dwalen af,
maar ik weet dat het verslag er komt.
Wedstrijd
De start is prima. Een van de weinige keren dat ik met fit voel om de eerste 200 meter hard te zwemmen. Ik lig
aan de staart van een klein groepje. De eerste zwemmers zijn wel al weg maar daar maak ik me niet zo druk om.
Het enige wat ik echt belangrijk acht is mijn techniek. Na de blessuren in augustus probeer ik niet meer
kracht te zetten maar wel meer het juiste patroon te volgen. Dit lukt. Op techniek lig ik nu op kop van het
groepje. Het gaatje met de eerste blijft ongeveer hetzelfde. Ik visualiseer de slag van Paul Zirkzee. Ook Paul
heeft menigmaal dit water bedwongen op een goede manier. Lange slagen, hoge elleboog. Met 56:22 seconde ben ik
het water uit. Ik meen als zesde. Bij de douche op het strand wil ik mijn pak uittrekken. Dat is voor de
timing mat overigens. Bij de douches staat een gedaante waar je niet om heen kan. Tenminste wanneer je niet
meer dan 80 graden draait. Ik kan nog net zien dat het een vrouw is. Wie Hans Teeuwen kent zou het “een
Kiki”kunnen noemen. In ieder geval ,ze fluit en laat me een gele kaart zien. Geen idee waarvoor en heb ook
geen idee wat dit nu precies betekent. Wel vraag ik nog aan Kiki waarvoor. Het lijkt erop dat ze niet kan
praten. Geloof me, ik heb de afgelopen dagen behoorlijk wat conversaties gehad en gedaan in het Italiaans dus
daar kan het niet aan liggen. Uit haar gebarentaal kan ik opmaken dat het gaat om het uittrekken van het
wetsuit. Dat mag niet onder de douche, maar moet ik het parc fermee (nieuwe regel), echter op Elba ligt het
parc fermee 400 meter verderop, dus wat mij betreft is dat niet zo handig. Maar goed het was me duidelijk. Ik
maakte me niet zo druk over de tijd aangezien ik ook nog probeerde mijn pak weer aan te trekken en de
goedkeuring van Kiki te krijgen in gebarentaal. Na veel prutsen kreeg ik een duim omhoog. Hopelijk betekent
dit dat het goed is. Het publiek had dit ook gezien en dus had ik daarmee getuigen. Inmiddels waren er wel wat
minuten voorbij gegaan waarvan de gemiddelde snelheid niet zo hoog lag.
Fietsen
Na twee trappen op de fiets voelde ik al dat het goed zat. Voor mijn vrienden is dit niet zo vreemd aangezien
ik vier weken ervoor een kleine vakantie had gedaan waar ik van Rome naar huis ben gefietst. Vooral de eerste
klim reed ik zo hard omhoog dat ik binnen twintig kilometer op kop lag. Ik had het niet eens door. Pas na de
eerste ronde merkte ik dat ik alleen op kop lag. Tijdens het fietsen was ik eigenlijk “leeg”. Ik dacht aan
niks. Het enige wat ik deed was trappen en dat voelde prima. Gelukkig had ik de dagen ervoor al genoten van
het rondje op de fiets dus dat hoefte niet per se. De eerste rond kwam ik goed door. De temperatuur was al
behoorlijk opgelopen en ik was ergens een bidon met voeding verloren. Geen idee waar. Het boeide allemaal
niet. Ook op mijn vakantie had ik genoeg aan twee gels per dag bij 7 uur fietsen. Het voordeel op Elba is dat
er een klim in zit waar het mogelijk is om je tegenstander te zien. Dat gebeurde ook, maar voor dat dit
gebeurde kwam er een jurylid naast me rijden. In het Italiaans (deze kon wel praten) maakte hij me duidelijk
dat de straf van 10 minuten die ik had gekregen bij het zwemmen kwijtgescholden was en dat ik niet naar de
penalty box hoef na het fietsen.
Oke! Dat was dus de straf en klaarblijkelijk was het niet oke. Of toch wel! Ik besluit om erg hartelijk te
zijn naar de brenger van het goede nieuws en heb daarna nog een praatje met de man, waardoor hij nog blijer
wordt (gelukkig voor mij) en ik de wedstrijd kan voorzetten. Ook in de tweede ronde kan ik ik de eerste klim
op het grote blad omhoog rijden. Deze klim is zeven kilometer lang en niet heel stijl maar met warm weer en
kilometers in de benen wordt hij dat wel. In de afdaling kan ik mijn tegenstanders peilen of zal ik zeggen
pijlen. Volgens mij meting is het 7 minuten. Mooi, dat betekent dat ik ongeveer 9 minuten uitloop per ronde.
Zou het vandaag mogelijk zijn?
Ik breng mezelf weer terug naar het parcours. Dat was nodig ook aangezien er een aantal bussen reden die niet
zo veel met de wedstrijd op hebben. Misschien zijn er nog een aantal sporters die de tijdrit van Tony Martin
herinneren in de Eneco-tour dit jaar. Hij reed daar bij tegen een auto op. Zo close was het. Ik schrok er niet
eens van en reed gewoon door. Volgens mij had de motoragent het gezien , want ik had echt het idee dat hij een
stuk agressiever reageerde tegen de tegenliggers. Het blijft een geweldig rondje om te fietsen. Voor velen te
technisch maar voor mij heerlijk. Het is constant draaien en keren in de bochten die niet direct
overzichtelijk zijn.
Bij de ingang van de derde ronde kon ik weer even opnemen hoeveel de voorsprong was. Gelukkig het was 15
minuten. Het begint ergens op te lijken. Ik blijf gewoon fietsen zoals ik daarvoor deed. Fietsen om het
fietsen en voelen waar ik harder of minder hard kan gaan. De temperatuur loopt wel aardig op dus ik heb wat
meer vocht nodig die ik krijg in de vorm van cola. Wonderbaarlijk hoe je op een dag toch nog relatief veel
enkelvoudige suiker gebruikt/nodig hebt.
Wissel
Het moment dat ik het dorp “Marina del Campo”binnen rij wordt het publiek gek. Ik kan me niet heugen dat ik
bij een wedstrijd dit heb meegemaakt op deze manier. Het geluid lijkt meer op datgene wat uit een
voetbalstadion komt bij een gescoord doelpunt. Ik stap netjes van mijn fiets af en na 200 meter lopen hang ik
mijn fiets op. Het lijkt een soepele wissel totdat een jurylid vindt dat mijn fiets niet goed staat.
Geweldig. Ik loop terug en hang hem anders op. Nu is het wel goed. Terwijl ik de tent binnenloop hoor ik dat
er een discussie ontstaat onder de juryleden. Ik was druk bezig met wisselen, totdat ik nummer 1 hoorde. Toch
even mee luisteren. Ze wisten niet of ik nou wel of geen straf had. Gelukkig kwam de brenger van het goede
nieuws naar die groep toe en vertelde ze dat het oké was. Ik hoefde zelf niks te doen.
Lopen
Het is een dorpje van niks en normaal is alles rustig. Het kabaal wat klonk moet vast tot aan het vaste land
gereikt hebben. Ik had na een kilometer nog suizende oren. Misschien ook wel omdat ik er helemaal in zat.
Vanaf kilometer een liep het. Juiste pasfrequentie, armzwaai erbij, ademhaling perfect en een goed gevoel om
er gelijk in te komen. Ik besluit om de eerste kilometers te klokken. Op deze manier weet ik of ik hard genoeg
ga, maar belangrijker is dat wanneer ik nummer twee tegen kom zo ook kan inschatten wat ik moet doen om te
winnen. Als er een mogelijkheid is om rustiger aan te doen dan zal ik dat niet laten. Tijden interesseren me
vandaag niet. Alleen de uitslag.
De eerste kilometer komt er aan. Plok. 4:04. Ik schrik een beetje. Gaat het echt zo hard? In de tweede
kilometer zit een heuveltje en ben benieuwd wat dat op gaat leveren. Ik draai, net na het restaurant aan de
zee, het kleine winkelstraatje in. Mensen zijn aan het klappen en moedigen me aan. Ik zie het en registreer
maar doe er niks mee. Er is immers nog van alles mogelijk. Het voelt zo lekker. Net voor het einde van de
tweede kilometer moet ik toch echt even plassen. Ik moest al op de fiets maar heb geprobeerd dit uit te
stellen. Niet meer mogelijk. Nu weet ik ook gelijk waarom ik dit keer voor een tweedelig pakje heb gekozen.
Plassen is echt veel makkelijker dan met een tri suit. Bijkomend voordeel is dat ik mijn bovenlichaam niet
hoeft te ontbloten. Dat klinkt raar. Een van de regels is dat je in een wedstrijd niet meer met ontbloot
bovenlichaam mag rond lopen. Aangezien er juryleden bij waren is het beter dat dit zo verliep. Ik klok de
tweede kilometer 4:35. Pff! nog steeds scherp. Ondank dat het in het dorp lekker heet was. Bij mijn weten een
graad of dertig kon ik kilometers blijven lopen van 4:06-4:11-4:03-4:12-4:06-4:02. Zo de eerste ronde zit er
op. Net op het moment dat ik de tweede ronde in ga zie ik nummer twee op me af komen. Hij is dan op de
terugweg naar het tweede keerpunt. Jesus wat een gat! Dat moet zeker een minuut of 25 zijn. Ik weet het niet
maar mijn vertrouwen stijgt tot het dak. Hij is van mij. Ja toen al. Met even koude rillingen ga ik de tweede
ronde in. Ik besloot om voor zekerheid te gaan en liep een tandje lichter. Hmm nog steeds 4:20 per kilometer.
Als ik de nummer twee voor de tweede keer tegenkom heb ik al bijna twee rondes er op zitten. Ik weet nog niet
zeker of het genoeg is daarvoor moet ik nog even wachten.
Blijven verzorgen, water,cola,gel erin. Het tempo blijft strak en van alle kanten wordt er nog steeds
geschreeuwd. Inmiddels ben ik langs het hotel gekomen waar ik logeer. Ze hebben een spandoek met mijn naam
erop. Totaal verbaasd was ik. Leuk om te zien. De grote Italiaan met zijn zeer opgepoetste vrouw en twee
kinderen vonden het geweldig. Althans dat dacht ik af te lezen uit de manier waarop ze stonden te springen als
een stel blije schoolkinderen.
De derde keer dat ik de nummer twee tegenkom wist ik het zeker. Ik was uitgelopen met het lopen. Ik kan rustig
aan doen. Ik wilde meer opvangen van het enthousiaste publiek. Het tempo ging van 4:20 per kilometer naar 4:50
per kilometer. Het kon allemaal. Ik had zo veel speling. Wel had mijn hartslagmeter het begeven in de
afgelopen kilometer. Ook op de fiets deed hij al raar en nu dus volledig overleden. Het doet er allemaal niet
toe. Ik ben zo blij. De komende rondes zijn om het gevoel te intensiveren. Wat een overdaad. Dat dit nog kan,
na meer dan 20 jaar carrière.
Elke stap die ik maak is dichter na het einddoel toe. Elke stap is een stap op mijn weg naar een eerste
overwinning in een ironman. Wie had gedacht dat dit de eerste en de laatste zou zijn. Mijn Italiaanse
begeleider op de fiets is een jonge jongen. Ik had overal tijd voor. Ook liep ik de laatste ronde op met de
nummer drie. Allesandro Bosinni. Alles in het Italiaans met die jongens. Voor mij toch wel een nieuw
fenomeen. Na 8 uur plus sporten praten met mensen om mij heen die een taal spreken die ik tot 3 jaar geleden
nog niet beheerste. De laatste ronde voor de finishstraat. Even krijg ik koude rillingen. Het is zover. Ik
ben er en ik ben de eerste vandaag. Muziek klinkt en ik kom ogen tekort om overal te kijken. Ik wandel het
laatste stuk en geef iedere toeschouwer een handjeklap. Groot en klein, allemaal. Ik ben er. Over de finish
stormt een aantal fotografen op me af en de TV(rai) is er ook. Marco Scotti feliciteert me. Ik besef het wel
maar voel me er een beetje nuchter onder. Misschien toch een beetje overprikkeld? Aan de finish staan ook twee
Nederlandse dames die op Elba wonen. Ze feliciteren mij ook, alsmede twee jongens uit Amsterdam die de 70,3
hebben gedaan. Na een minuut of 20 waarin ik iedereen te woord heb gestaan, op de foto ben geweest met menig
atleet en toeschouwer en een interview in het Italiaans heb gegeven voor de RAIsport kan ik gaan zitten. Ik
heb een megablaar onder mijn voet die ik nu pas voel en wordt een beetje duizelig. Gelukkig is er een
vrijwilliger die me een glas bier geeft. Hmm dat smaakt erg goed. Weer op de foto en handtekeningen uitdelen.
Het houdt niet op. Voor mij wel. Dit was de laatste ironman van mijn professionele bestaan. Ik ga er even
uit.
Het bier smaakt naar meer en in de tent helpen ze erg goed. Wel jammer dat ik dit hier niet kan vieren met een
groepje vrienden. Na een uur ben ik 200 meter opgeschoten. Het lijkt net of het hele eiland op de foto wil. Ik
kan mijn spullen halen. Weer op de foto. Ik loop naar het hotel, weer op de foto en dat gaat zo nog even door.
Eindelijk ben ik er. Ben helemaal niet gewend aan zo veel aandacht. Het voelt wel lekker voor nu.
Op de hotelkamer pak ik mijn telefoon. 35 sms-jes en 10 telefoontjes. Tjee ! Hoe kan dat nou, er hebben mensen
gekeken op internet? Het blijkt. Allemaal leuke berichtjes uit alle hoeken. Iedereen ontzettend bedankt
daarvoor. Na het douchen wil ik toch wat eten. IJs en pizza zou er wel in gaan. Weer op de foto. Het is voor
mij een groot contrast met Nederland. Mijn eerste NK titel in Nederland sta je op het podium en tweehonderd
meter verder staan mensen je aan te gapen en krijg je een grote mond omdat je fiets te dicht bij hun komt.
Hier ben ik een halve god voor een dag. Het enige wat nog mist is een wit laken en een lauwerkrans. Het geeft
het gevoel van een bepaalde betrokkenheid die erg prettig is. Na het eten kan ik niet slapen en kijk nog een
film. Het is de film “black swan”. Het gaat over een dame die door perfectie het hoogste wil bereiken in de
danswereld. Voor haar is dat het dansen van de hoofdrol in de productie black swan (zwarte zwaan). Het
representeert mijn persoon als atleet. De afgelopen jaren ben ik in staat geweest om alles tot in de
perfectie te leren beheersen. Echter heeft dat een keerzijde. Dat merkt de dame in de film ook. Voor het einde
moet je de film zien.
Maandag
Om tien uur staat de prijsuitreiking gepland. In de ontbijtzaal werd er een goed vervolg aan gisteren gegeven.
Weer op de foto. Leuke is dat ik nu volop mijn Italiaan kan oefenen. Iets wat ik al een gehele tijd wil, maar
in Nederland is dat nog wat moeilijk. Ik krijg zalf twee hele hartelijk zoenen van de hoteleigenaresse.
Gelukkig niet te sensueel ander heb ik een probleem met de eigenaar. Ik wandel in mijn gewone kleren naar de
prijsuitreiking. Het is nog rustig. Tegen de tijd dat de huldiging is stroomt het plein vol. Het was een
snelle huldiging, wat voor mij prima was. Voor mij was de huldiging gisteren al tijdens de wedstrijd. Het
gevoel van euforie en de manier waarop dit samen is gekomen is voor mij meer dan flow alleen. Helaas ben ik in
Italië maar de Grieken noemden dit in de oudheid “kairos”. Alles komt op het juiste moment samen.
In de middag rij ik naar Poggio om daar te eten bij de Nederlanders van gisteren. Ze hadden mij uitgenodigd
voor een lunch. Het was echt heel erg gezellig. Een van de eerste conversaties in deze week, geweldig eten
(aanrader) en een leuk gesprek met Lucca, een vriend van Marco Scotti en een Belgische jongen die vulkanoloog
is en woont in Bologna. Mijn dag was weer goed. Oh ja, had ik al gezegd dat ik weer op de foto mocht. Tevreden
over het verloop van de afgelopen dagen was ik zeker. Ik had nooit durven hopen dat het zo zou lopen. Geen
idee wat het zou worden. Ik kan een lijst maken met allerlei bedankjes. De echte waarheid is dat ik dit op een
andere manier doe. Iets wat bij mij past.
Dinsdag
Het is een lang epistel geworden. De weg van het leven heeft een vervolg. Eerst maar eens uitvinden waar ik nu
sta en dan per kilometer en afslag bekijken wat mijn intuïtie daarover te vertellen heeft. Alleen dan weet ik
wat echt de bedoeling gaat zijn.
Chris